Vetëm jam ulur në tavolinë. Letrat me veten hap, s’ka njeri. Zemra m'sjell një vizion, m'tha: \"Ka diçka që ty ta besova\". Në ujëra t'turbullta bëj një lundrim. Në burgun tonë zbuloj një kuitim. Dera jonë, nuk troket më. Zëri yt, si një hije nuk flet më. S'kam më asnjë forcë. S'di, a do dalë? I lutem Zotit që të më falë. Atëherë kur veten nuk e njihja, nuk doja që të t'vras. A mundesh një herë, kohën t'ma kthesh? Veten nuk po e giej, jo. Veten me thonj po mbërthej fort. A mundesh një herë, kohën t'ma kthesh? Më ndan nga ty veç mendja, por s'mundet shpirti, as zemra. Në ujëra t'turbullta bëj një lundrim. Në burgun tonë zbuloj një kuitim. Dera jonë, nuk troket më. Zëri yt, si një hije nuk flet më. A mundesh një herë, kohën t'ma kthesh? Veten nuk po e giej, jo. Veten me thonj po mbërthej fort. A mundesh një herë, kohën t'ma kthesh? Më ndan nga ty veç mendja, por s'mundet shpirti, as zemra.