Neng ngisor srengenge sore panas,

Gawe sempritan neng tangan.

Lakumu cepet, mripatmu landep,

Tukang parkir, tugasmu ora bakal rampung.

Ngadepi dino sing angel,

Nanging esemmu tetep ora ilang.

Jogo parkir, pahlawan prasojo,

Neng tengah-tengah rame lan rame kutho kobong.

Kowe njogo saben kendaraan kanthi rapi,

Senajan sering dilalekake, layananmu penting.

Neng wengi seng sepi, kowe isih ngadeg,

Njogo kendaraan sing dudu gonmu.

udan deres, angin kenceng,

Nanging kowe isih ono, tanpo nyerah.

Kringetmu dadi saksi kerjo keras iki,

Pangorbananmu ora kaetung.

Jogo parkir, pahlawan prasojo,

Ing tengah-tengah rame lan rame kutho kobong.

Kowe njogo saben kendaraan kanthi rapi,

Senajan sering dilalekake, layananmu penting.

Ora kabeh wong weruh, ora kabeh wong peduli,

Nanging tanp kowe, sopo sing bakal tumindak?

Kowe minongko organizer ing tengah-tengah kekacauan,

Kowe dadi pelayan ing antarane wong akeh.

Jogo parkir, pahlawan prasaja,

Neng tengah-tengah rame-rame kutho sing kobong.

Kowe njogo saben kendaraan kanthi rapi,

Senajan sering dilalekake, layananmu penting.

Neng pungkasan dino, kowe kesel dewe,

Nanging karyamu ora tau mandheg.

Tukang parkir, kowe inspirasi,

Kesederhanaanmu dadi bukti.